1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Zakład hydroterapii i kąpieli
Po wejściu na basen duże wrażenie robi zabytkowa kasa biletowa przy wejściu. Wygląda jakby wyjechał wczoraj. Tuż za nim znajduje się duży basen z przebieralniami znajdującymi się na piętrze. Niebieska barierka wyznacza strefę kąpieli. Bardziej interesujące jest jednak sąsiednie pomieszczenie z mniejszym basenem pośrodku dla gości łaźni parowej. Dookoła łuki i sklepienia dodają rozpędu temu długiemu pomieszczeniu. 1887 przez Radcę Lekarskiego Dr. Założone przez Waltera Freise sanatorium z zimną wodą było niegdyś największym kąpieliskiem w mieście. Na początku industrializacji wiele domów robotniczych nie miało jeszcze łazienek. Codzienną higienę osobistą można było wykonać za kilka fenigów pod prysznicami zakładu kąpielowego. Oferta obejmuje również masaże, kąpiele w wannie, łaźnie parowe i gorącym powietrzem. Aż do 1996 roku drzwi zamknęły się na zawsze, a woda została odcięta. Łaźnia nadal należy do miasta, które również stara się chronić istniejący budynek. Dlatego budynek można zwiedzać tylko za pozwoleniem.
