1. Kamienny młyn
Młyn kamienny został zbudowany w 1303 roku jako młyn zbożowy przez cystersów z klasztoru Zinn i przez nich prowadzony. Młyn funkcjonował jako młyn zbożowy do 1766 r., kiedy to ówczesny mistrz młynarski otrzymał pozwolenie na budowę młyna tnącego (tarta).
Ponownie rozebrany w 1845 roku, a następnie przebudowany na olejarnię. Pod koniec XIX wieku dodano napęd parowy i młyn przekształcono w fabrykę papieru ze słomy. Pełnił również funkcję młyna parowego. W 1918 roku młyn działa jako „G. Kamienny młyn Thiele”. Właścicielem był Emil Gericke, zięć G.Thiele. W 1934 r. maszynę parową zastąpiono motorową, a młyn powiększono.
Fabryka kapeluszy Ericha Mendelsohna w Luckenwalde
Dawna fabryka kapeluszy Friedrich Steinberg, Herrmann & Co. to ekspresjonistyczny budynek przemysłowy w Luckenwalde. Jako jeden z najważniejszych budynków autorstwa Ericha Mendelsohna jest wpisany na listę zabytków. Hala jest dziś również znana jako „Sala Mendelsohna”.
Kiedy producenci kapeluszy Salomon Herrmann, Gustav Herrmann, Felix Steinberg, Robert Steinberg Senior i Robert Steinberg Junior połączyli się w 1921 roku, postanowili zbudować nową, dużą fabrykę przy Luckenwalder Industriestraße. Zlecenie otrzymał architekt Erich Mendelsohn, wówczas jeszcze stosunkowo mało znany i przyjaciel Gustava Herrmanna. W latach 1921-1923 na powierzchni 10 000 metrów kwadratowych powstały cztery hale produkcyjne, kotłownia i turbinownia, farbiarnia oraz dwie stróżówki. Geniusz Mendelsohna był szczególnie widoczny przy budowie farbiarni, której okap w kształcie szybu otrzymał nowoczesną wentylację. Przypominał kapelusz i ostatecznie stał się znakiem rozpoznawczym całego Luckenwalde. Fabrykę i jej budowniczego zachwycili znawcy również ze względu na różne użyte materiały – żelbet, szkło i drewno.
Erich Mendelsohn wyemigrował do Londynu w 1933 roku. Stamtąd udał się do Jerozolimy, by ostatecznie w 1941 roku przenieść się do Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdzie zrealizował kilka spektakularnych projektów budowlanych i zmarł w 1953 roku.
Producent Gustav Herrmann również opuścił Niemcy wraz z rodziną w 1933 roku. Rok później fabryka kapeluszy została sprzedana firmie Norddeutsche Maschinenbau AG, a efektowny dach farbiarni został zburzony. Do 1945 roku w halach produkowano armaty lotnicze i broń przeciwlotniczą. Po zakończeniu wojny maszyny zostały rozebrane w 1945 roku i wywiezione w ramach reparacji do Związku Radzieckiego. Armia Czerwona wykorzystywała halę jako warsztat do 1956 roku. Od 1957 roku nowo założona firma VEB Wälzlagerwerk produkuje w dawnej fabryce kapeluszy.
Po zjednoczeniu Schweinfurt firma FAG Kugelfischer przejęła zakłady w Luckenwalde, ale wycofała się pod koniec 1991 roku i wstrzymała produkcję. Potem budynki stały puste. Powołana w 1999 roku grupa wsparcia umożliwiła zachowanie i częściową renowację zakładu przemysłowego, którą sfinansowała również Niemiecka Fundacja Ochrony Zabytków. Do chwili obecnej nie udało się osiągnąć trwałego użytkowania budynku, obecnie jest on tymczasowo wykorzystywany na imprezy artystyczne lub magazyny.
