Historia Guta Sebaldushofa w Treuenbrietzen

Następnie żołnierze radzieccy poprosili mieszkańców Treuenbrietzen o ewakuację miasta, ponieważ miasto stałoby się strefą walki, a wszyscy pozostali mieszkańcy zostaliby uznani za wilkołaki i dlatego zostaliby rozstrzelani. Ludność cywilną wyprowadzono z miasta w kierunku północno-wschodnim (Jahnstraße). Porelacje naocznych świadków mężczyzn oddzielono od kobiet i dzieci na skraju lasu. Mężczyzn wywieziono do lasu i rozstrzelano. Nie jest jasne, czy strzelanina była spontanicznym nadmiernym zabójstwem, czy też ukierunkowaną akcją karną. Lokalni historycy w dużej mierze nie zgadzają się co do liczby ofiar. Według szacunków w 7-tysięcznym mieście zginęło do 1000 osób. Liczba   prawdopodobnie obejmuje również zgony z walk.

​

4. Demontaż po wojnie

W halach fabrycznych wszystkie maszyny i materiały użytkowe zostały przez okupanta zdemontowane i wywiezione do Związku Radzieckiego. W tym celu na rozkaz sowiecki władze wcieliły do 300 niemieckich robotników; ci, którzy nie stawili się na wezwanie, zostali „dostarczeni”. Do transportu maszyn do bloku Brachwitz ułożono 1280 metrów torów, które następnie zdemontowano. Naoczny świadek zgłosił spór między włoskim personelem wojskowym a sowieckimi oficerami o przechwycone włoskie maszyny, które chciały sprowadzić je z powrotem do Włoch. Mimo usilnych starań burmistrza o zachowanie nowego przeznaczenia budynków, wszystkie zabudowania fabryczne zostały następnie wysadzone w powietrze. Werner Nichelmann z Nichel poinformował, że on i inni praktykanci z firmy P. Richter byli zobowiązani do pracy w Zakładzie A przy kopaniu otworów strzałowych pod fundamenty warsztatów. Wielu sąsiadów z jego wsi też musiało tam pracować. Latem 1947 roku wybuchy zostały zakończone. Oszczędzono starą willę i budynek administracyjny, w którym przebywały cztery rodziny uchodźców. W 1948 r. musieli się wyprowadzić i zrobić miejsce na dom dziecka.  

Obóz pracy przymusowej początkowo służył jako miejsce zakwaterowania dla uchodźców. Od 1946 r. budynki obozu pracy przymusowej były rozbierane przez firmę budowlaną Karabas na zlecenie administracji wojewódzkiej, a materiał sprzedawany. W 1949 roku majątek Zakładów A i S zostaje przekazany Brandenburgii.

​

5. LPG znów się zagęszcza - od 1958r

Na części terenu fabrycznego, który obecnie służył jako źródło materiałów budowlanych, zbudowano boksy „kombinatu cielęcego” firmy Treuenbrietzener LPG. Betonowe fragmenty wykorzystano do budowy fundamentów, z ocalałych cegieł do budowy stajni. Już w pierwszym roku odchowano 300 cieląt jako młode bydło według „sowieckich metod”. W 1960 roku ogłoszono następującą wiadomość: „Kombajn dla cieląt LPG w Treuenbrietzen odchowuje rocznie 600 cieląt od 4 dnia życia do ciąży w specjalnie do tego celu ustawionym kombajnie. Cielęta trzymane są w oborach otwartych i na wolnym powietrzu. Nowoczesne stodoły, opracowane przez samych członków spółdzielni, są w trakcie budowy i powinny zostać ukończone do 10-lecia naszej republiki. Do 1965 r. każdego roku ma być hodowanych 2000 cieląt. Brygada budowlana LPG nie jest jedyną, która pracuje przy budowie nowej otwartej cielalarni. W Narodowych Robotach Budowlanych pomagają pracownicy instytucji państwowych, dzięki czemu budowa jest tańsza o dwie trzecie planowanych kosztów. Mimo suszy spółdzielczy rolnicy z Treuenbrietzen nie musieli martwić się o wyżywienie, ponieważ stale sztucznie nawadniali swoje pastwiska."  Do pierwszego zdjęcia z 3 kobietami opublikowano następujący komunikat propagandowy: " Pielęgniarka hodowlana Christa Hartwig, która z kolegów z kolektywu młodzieżowego LPG „Happy Future” w Treuenbrietzen, powiat Jüterbog, za VI. delegowana na Kongres Rolników Niemieckich w Rostocku, relacjonuje swoje doświadczenia i wrażenia, jakie udało jej się zebrać podczas kongresu po powrocie. Opowiada praktykantkom Gertrud Wache i Heldze Geppert o wkładzie w dyskusję, która dotyczyła hodowli zwierząt w oborach otwartych”.